Ήρθε η στιγμή να πάρω και εγώ θέση σε αυτό το θέμα που λέγεται μνημόνιο.
Σαφώς, το μνημόνιο δημιούργησε θέσεις ανεργίας επιπλέον απο τις ήδη υπάρχουσες όμως πιστεύω ότι ήταν αναγκαίο να αλλάξει κάτι στην Ελλάδα.
Όταν έβλεπες ανθρώπους να ξοδεύουν τα χρήματα τους αλόγιστα και χωρίς μέτρο για διάφορα υλικά αγαθά τα οποία τους ήταν άχρηστα, αισθανόσουν κάπως περίεργα.
Σαν Έλληνες μάθαμε πάντα να ζηλεύουμε όσα έχει ο διπλανός μας και να θέλουμε να αποκτήσουμε περισσότερα και καλύτερα από αυτόν με μη νόμιμο τρόπο (βλέπε: απάτες).
Θέλαμε για να κρατάμε επαφές με όλους να κερνάμε όλο τον κόσμο όποτε ερχόταν στην δουλειά μας. Χαλούσαμε περισσότερα από όσα είχαμε, σε διασκέδαση, εξόδους, ταξίδια. Παίρναμε δάνεια για να καλύψουμε άλλα δάνεια.
Όσο για το δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, εκεί γινόταν "πάρτυ". Επιδόματα όπως: βρεφονηπιακών σταθμών, μετακίνησης, άδειας, τοποθέτησης κεραίας σε τράμ, για το ζέσταμα της μηχανής σε αστικές συγκοινωνίες κ.α.
Όταν ο Θεόδωρος Πάγκαλος έβγαινε και μιλούσε για κοπρίτες ήξερε τι έλεγε (κατ' εμέ). Ο λόγος είναι ότι πολλοί πολίτες για να ψηφίσουν κάποιον πολιτικό ζητούσαν από αυτόν να διορίσει τους ίδιους ή τα παιδία τους σε κάποια θέση στο δημόσιο. Το αποτέλεσμα ποιο ήταν; Να χάνουν ορισμένες θέσεις αυτοί που πραγματικά είχαν τα προσόντα και να μένουν άνεργοι άνθρωποι οι οποίοι είχαν στα χέρια τους σπουδές και πτυχία.
